Met leven.

In een eigen trein. Zonder de gehele NS. Daar waar er geen blufpoker, of iets anders wordt geënsceneerd maar waar er zonder spel naast elkaar kan worden voortgetoefd.

Daar waar mensen op mogen komen voor onrecht, omdat hiermee de gehele samenleving waarschijnlijk alleen maar beter functioneren gaat. Omdat het een veiligheid creëren kan waardoor er minder agressie aanwezig zijn hoeft. Daar geloof ik in.

Ik ben ervan overtuigd dat je daarmee minder fysieke boosheid tonen hoeft of digitaal documenten van ons of iemand anders hoeft weg te nemen. Wij zoeken geen strijd of samenwerking met zeilbootjes die varen door de aanwezige wind zo lang dit wordt geclaimd door mensen met een andere trein, namelijk, die van de dood zowaar. 

Wel kijken wij naar (digitaal) onrecht, omdat dit een meer dan grote versperring kan vormen in alle vormen van relaties zowaar. Wanneer je mails niet altijd arriveren, of van een andere tekst worden voorzien, is dat problematisch voor iedereen zowaar.

Alsof er niks is gebeurd? Daarvoor is er iets teveel te boek gezet./ Want, wij leven, zonder het ongeluksgetal dertien. Zelf maakten wij nooit onderdeel uit van de cast. Boeken vergezeld van vele lagen en soms ook niet want expliciet negatief. Graag niet lekker goedkoop, maar een terugkeer van dat wat er is afgenomen, dat is nu wat er belangrijk is. En welzijn uiteraard, omdat iedereen daar alleen maar bij kan zijn gebaat. Niet open modern of tijdelijk, maar fris en klassiek en iedere dag een stukje beter.  

#Gray oncologic areas. #The train. #Leven. #Amsterdam. #GGG. #Aandacht voor verdriet. #Westerse geneeskunst.