Optimisme (4).
Vanaf nu is het nog steeds ons chateau, trein met vele wagonnetjes (niet de gehele NS), of hoe je dit ook zou willen noemen. Het is een thema waar we beiden met onze eigen achtergrond al jaren mee bezig zijn, dus geen nieuwkomers zijn zowaar. Dat anderen dat met bluf of piepende negativiteit trachtten over te nemen is wel een beetje bleu. Onze trein richt zich op leven en daarbij roepen we zelf de overige expertise in.
Geen onnodig verleden, buidels en mensen die stelselmatig ieder woordje in stukjes hakken. Wat ik hier van meeneem is dat sommige mensen dit dus doen als zijnde een code-taal. Dan zijn ze gelijktijdig nog andere mensen negatief aan het wegzetten in de media, en dan vraag ik me af, wie helpt men daarbij. Die taal wil ik niet leren spreken.
Het laat voor mij vooral zien dat sommige mensen geen groep meer vormen, en dat men elkaar nu dus stelselmatig negatief aan het wegzetten is, steeds met iemand anders danst om dan in ieder geval niet alleen te hoeven staan.
We keep on running. Niet met veel inzicht, want als er in een groep als deze de verkeerde personen aanwezig zijn verlies je voor je het weet je paspoort en daarmee een stukje of heel veel stukjes identiteit. Het is als de vele boeken die ik nu om me heen zie, waar mensen aangeven anderen graag langzaam dood te willen zien gaan. Als dit hun synoniem is voor chroniciteit, is dat niet de vibe die je iemand die chronisch ziek is mee wil geven denk ik dan maar.
Ik let vooral op de mensen die hier niet mee bezig zijn, en zich dus niet denken te hoeven verdedigen of aanvallen in de media. Ik denk aan mijn eigen sollicitaties en hoe die naar ik wens binnenkort niet meer stranden in de cloud. Daar is niks tropisch aan.
Met leven. Met mijn handtas niet per sé dicht tegen me aan gedrukt ga ik eerst een stukje zwemmen, want, dat kan vandaag. Daarna doe ik een aangenaam geurtje op en vervolg mijn dag.
Vanuit de medische praktijk en met optimisme.
Zie o.a.
