Curatief omdenken (11).

Opdat de gezonde strijd blijft bestaan, en iedereen daardoor voort kan gaan. Dus niet blijft hangen in een Hades onderwereld met Romeinse goden om daarmee te blijven steken in een verleden. Het zou toch veel prettiger zijn dat dit in de vorm van vakanties en prettige herinneringen kan blijven bestaan in plaats van dit met een laagje terror te gaan omgeven.

Dan kijk ik ernaar uit dat er niks meer gejat wordt. Geen juwelen, kleding en digitale of identiteits documenten omdat dit een vorm van privé of intellectueel eigendom is en daarmee toebehoort aan diegenen, aan diegenen die op de artikelen staan, of op een andere manier hier onderdeel van zijn.

Onze trein (man, vrouw, Amsterdam, niet de gehele NS) is niet gebaseerd op een boekje van 15 jaar geleden, maar eigen creatie en brein. En daarmee negeer ik niet alles uit een verleden omdat zoals iedereen dat doet, je door alles wat je doet en hebt ervaren toch komt tot nieuwe creaties zowaar. Dat is geen strijd waard.  

Opdat het systematisch gepiep stoppen gaat, en er weer genoten kan worden van muziek zonder een dubbele bijsmaak van herfst, vochtige bladeren en paddestoelen. En, niet onbelangrijk, ons manuscript weer terugkeert aan wie het toebehoort. Mensen die (o.a.) dit ongevraagd meenemen hebben wel een beetje begeleiding nodig denk ik dan maar. Dan kunnen we ons op de gezondheidszorg richten. Daar waar welzijn voorop staat door zorg te dragen voor onder andere GGG, zonder de jackpot of ander oost(ers) verleden.     

#Privacy. #Truthoverterror. #GGG. #Aandacht voor verdriet. #Amsterdam. #Medisch specialistische oncologie. #Marathon.

Previous
Previous

Een trein.

Next
Next

Curatief omdenken (10).