Curatief omdenken (12).

Dat is soms even nodig wanneer je een roman leest waarvan de toon zo negatief is dat je denkt ‘Waar komt dit vandaan’? Het betreffen geënsceneerde situaties van vele jaren geleden, maar extreem negatief en met veel fantasie omgeven.

Het lijkt er bijna op alsof men door iemand anders negatief weg te zetten, de eigen zwarte mindset juist volop toont. Keer op keer. In deze roman die ik nu lees gaat het niet om een schilderij met hierop een strijkijzer maar een natuurstenen kerk. Het kan me beide op geen enkele wijze verblijden door de vele dubbele lagen die dit voor deze personen kenmerkt.

Vanuit een fris Amsterdam en dan ook nog eens met mensen die niet blijven hangen in verledens of star zijn in hun denken waardoor een eens ontstane pavlov, of dit nu op vocht, gespin, hygiëne, olifanten of lingerie is gericht, de afgelopen 3 jaar in ieder geval niet is verminderd of verdwenen.

Graag een afwezigheid van manipulatieve technieken en een dood waar je je niet mee zou willen vereenzelvigen maar die je vooral als onderdeel van zorg zou willen zien bij mensen die een bepaalde fase in hun leven hebben bereikt. Gelukkig richten wij ons op leven. Niks extra’s. En al helemaal geen mensen die anderen als baby of klein kind wegzetten omdat deze mensen zelf op dit moment ietwat ongezond gedrag vertonen denk ik dan maar.

Opdat iets vanzelfsprekends alsjeblieft bij personen die graag wandelen en koffiedrinken op boomstammetjes zal blijven. Dan kunnen andere personen hun leven ook op een prettige manier vervolgen. We keep on running.

#Leven.