Geen oorlog.

Daarover lees ik nu gelukkig weer iets meer. Want het zijn toch niet alleen maar de mensen uit een alternatieve scene, die uitkijken naar een afwezigheid hiervan. Dat oorlog voeren als normaal wordt gepresenteerd, is niet normaal. Alsof oorlog een vorm van controle is, of misschien wel afleiding van dat waar leven om draait.

Het lijkt op iets vergelijkbaars als, dat mensen je leuk vinden zo lang ze om je kunnen lachen, maar wanneer je dat, tezamen met bijvoorbeeld leugens, niet meer tolereert en je plots tijdelijk wordt besmeurd in een campagne.

Mensen die onderdeel uitmaken van een groep waar men vooral om mensen lacht, wat al iets inhumaans in zich herbergt, kunnen ook op elkaar gaan schieten. Dan blijkt alles ineens om machtslust te gaan, en was er van enige vorm van compassie geen sprake. Dat wat bijvoorbeeld getoond wordt als men openlijk aangeeft dat mensen in bepaalde regio’s, al dan niet metaforisch, veel dikker zijn, houden van politiek bedrijven en het volgen van geldstromen zowaar.    

Het is in mijn beleving niet naïef om je passies te volgen en een gezonde manier van lachen (zonder dubbele lagen) aan te houden. Daar waar er niet iets oncomfortabels teweeg wordt gebracht. Dan hoeft niemand zich te verdedigen of te herhalen. Als je iedere dag met iemand anders danst, bakfietst of zeilt is dat in mijn beleving niet per sé weerbaar.     

We keep on running.

#Leven. #Optimisme. #Westerse geneeskunst.

Zie o.a. Using Self-Directed Humor to Regulate Emotion: Effects Comparison of Self-Enhancing Humor and Self-Defeating Humor. J Happiness Studies. (2024). Gray oncologic areas. J Surg Oncol (2024)