Marathon.

Bij voorkeur de gehele variant, dus zonder die ingezette ‘uit de kramp’. Vanuit een fris Amsterdam. Niet gevangen in een netje, maar, met leven.

Opdat al die fonkelende gouden tanden geen haat meer tonen gaan. Liever geen jack potjes, omdat sommige vrouwen een zo grote lust naar girlpower hebben of onrecht ervaren omdat zij behoren tot de lhbti-groep, waardoor zij zelfs in staat zijn alle mannen van een artikel af te bonjouren zowaar. Dat is niet echt charmant.

Respect, niet respectloos dat is waar het toch voor iedereen om draait. En daarvan is bovenstaande een voorbeeld van het tegenovergestelde zowaar. Zonder big brother is watching you, maar met digitale veiligheid. Ik wens hen toe dat zij zonder herhaling, wat een obsessie lijkt te gaan worden, zelf snel hun passie vinden gaan. Het moet geen verslaving worden zoals het maken van geurkaarsen in de roze categorie.

Dan pak ik er een voor mij inspirerend boek bij. Die van Lance Armstrong wanneer hij over het herstel van zijn ziekte schrijft.

‘You can alter any experience with your mind. It’s up to you to determine the quality of each moment. Concentration and belief can make even chemo, no matter how sickening it is, a positive experience. It takes practice, but it is possible. I used to tell myself, when I threw up or when it burned so badly to urinate, that the sensations represented cancer leaving my body.’

#GGG. #Amsterdam. #Optimisme. #Aandacht voor (verborgen) verdriet.

Zie o.a.                                                                  Armstrong, L. Every second counts.