Met leven (4).
Fris vooruit, zonder verleden en Afrikaanse magische momenten. Met mensen die je bij voorkeur voor- en achter de schermen van positiviteit voorzien, in plaats van alles in boeken tot iets negatiefs of routinematigs weten te verpanden, je gedichten gebruiken, je netwerk bespelen en vervolgens onder het genot van een donker biertje denken zelfs iets antropologisch wat toch echt alleen door de observator kan worden beschreven, denkt mee te kunnen nemen.
Dat is niet echt charmant. Als dat voor sommige mensen in hun cultuur de normaliteit is, wens ik hen toe dat ze dat bij hun eigen mensen gaan doen zowaar, zonder met een paard van Troje via een Hades onderwereld of Griekse nonnen te infiltreren. Alsjeblieft niet.
Wat prettig dat er eindelijk een einde aan oorlog komt. Vooral voor al die mensen ter plekke. Opdat dit op kleine schaal en op andere plekken in de wereld ook het geval zal zijn, en wij in onze trein, die is gericht op leven, bijvoorbeeld nog beter kunnen toeven en boemelen zowaar. Zonder de dubbele lagen van al die edele metalen, girlpower, gepiep of iets anders dat almaar terugkeert. Opdat iedereen in zijn eigen authenticiteit en snelheid voort kan gaan na zoveel jaar.
Zonder girlpower hoeft er tenslotte niemand meer ingemetseld te worden in een nisje en kunnen de girls in hun eigen team die is gericht op de dood functioneren op de krachten waarin zij de beste zijn, dus, heel rationeel en met fors gerijpt fruit zowaar. Veel is tenslotte toch vaak een kwestie van smaak. Dan kunnen wij ons op de geneeskunde, onderzoek, de medische specialistische oncologie en leven richten.
Bruggetjes, 222, honing, matrix pilletjes, blauwe baby’s, roze oma’s en ander sollend verleden, horen daar niet bij. Mensen die anderen als een extreem dom, lomp en vretend, lelijk, stinkend en angstig konijn wegzetten, dito. Dankbaar dat alle 10 manuscripten over welzijn, verdriet en GGG zijn geaccepteerd ondanks deze bovenstaande frequente, onterechte beschimpingen.
No ar-ro-gant… please. #Leven.
