Terug.

Zo werkt het voor sommigen wellicht. Daar waar er aan de muur plots gitaren de boventoon voeren, en fietsvakanties jammergenoeg nog steeds in een sarcasme aan het voortleven zijn. Daar waar er in sneltreinvaart donkere boeken (vergezeld van vele lagen) worden gepubliceerd, door mensen die zijn gericht op een verleden van vele jaren gelee.

Het lijkt bijna alsof er een soortemet van Pavlov getriggered wordt wanneer sommige mensen een printer zien, een lopende kraan, een school en een wens om daar iedereen met hun IQ te kunnen overtreffen. Al dan niet met een nieuw boek van JornLierHorst. Omdat sommigen daarmee wellicht bergen, stenen, croissantjes, moderniteit, ‘mannen met baarden’ en een Aziatische oorsprong als vanzelf met elkaar kunnen vervloeien. 

Dan begeef ik mijzelf toch liever in onze eigen trein, vooruit, niet klein en haveloos, maar ook niet groot en overheersend. Precies zoals een trein met verschillende wagonnetjes beweegt, en die maakt dat de trein zelf soms snel en dan weer langzaam toeft. Duurzaam. Dat is produceren of misschien is creëren wel een beter woord. Tezamen met een frisse energie, zowel mentaal als fysiek om daarmee geld te kunnen creëren. Daar waar iedereen om zijn of haar eigen waarden gewaardeerd wordt.

Of dat normaal is? Dat zou dit denk ik wel moeten zijn, maar vooral ook door iets aan te kaarten wat niet normaal is. Dat is denk ik heel normaal. Om daarmee niet zozeer alles te gaan normaliseren, maar iedereen juist ten optimale te kunnen laten floreren. Zodat het eigendom blijft aan hen die iets toebehoort zowaar.

Opdat die mensen die door willen strijden het spannend voor zichzelf houden, maar niet iedereen in deze strijd mee gaan trekken. Dan slaagt vast iedereen, en komt het ook niet meer in mensen op om hen zo negatief te behandelen. Wij leven.

Niet vet modern, maar fris en klassiek en geheel volgens plan met een marathon. Dat is wat ik iedereen toewens.

#Optimisme. #GGG. #Medisch oncologische geneeskunst. #The train.