Data.

Om daarmee weer iets nieuws en inspirerends te kunnen schrijven over verdriet in de media. Opdat we onze database snel weer terugontvangen zullen, want dat deze plots verdwenen is, dat zullen we niet vergeten. Net als onze manuscripten die toch echt alleen tot doel hebben om de gezondheidszorg, de oncologie en GGG, een positieve impuls te kunnen geven. Daar is niks morbide aan want er zijn geen dubbele lagen aanwezig. En omdat het deels antropologisch is, heeft iemand anders hier ook niet zo veel aan. Wat vervelend om steeds uit dat verleden te putten, en deze hele ongezonde competitie, al dan niet met haaien waarmee ze zich wel heel erg te boek zetten, te willen strijden.

We hebben onze eigen trein. En het is meer dan tijd dat alles online gaat, in plaats van dit te vertragen. Dan is tevens duidelijk dat die eenzijdige strijd nergens voor nodig is, want, zonder de dood zowaar. Zonder komkommertjes, en zwart-wit gekleurde auto’s maar vanuit een fris Amsterdam en met leven. Vandaag zag ik auto’s met de directe naam glas design voorbij komen, wat auto’s al dan niet uitdragen kunnen.

Wat vooral essentieel is, is dat wij onze manuscripten vanuit Amsterdam publiceren kunnen, en dat andere steden dat ook doen zonder daarvoor andermans eigendommen te blokkeren of te kopiëren. Daar waar we vanuit een intrinsieke motivatie werken, en niet door anderen tegen te werken of jaren met dezelfde terror denken te kunnen intimideren.     

Vanuit een westerse geneeskunst, en niet door heel strategisch iedereen op een andere manier nodig te hebben, en nog belangrijker, te blijven steken in een (oost(ers) verleden. Er trekt een neurologische pijnscheut door mijn been maar die negeer ik net als al die walls of fame. Het is tijd voor onze eigen trein. Niet vergezeld van een zwarte mindset waar er vooral - al wandelend en humiliërend - aan ijsjes wordt gelikt, maar in een team van 2, zonder verleden, en met leven. #We keep on running.   

#GGG. #Medisch specialistische oncologie. #Optimisme. #Klassiek.