Media.

Of fantasie. Dat is in ieder geval wat ik deels in de kranten zie. Misschien zijn het toch weer die komkommertjes die de maand juli iets meer verblijden. Maar dan ditmaal niet in een milde variant maar door van alles te verspreiden en je daardoor nog meer de ruis moet onderscheiden van wat waar is en wat niet. Opdat de pesticiden helemaal niet meer nodig zullen zijn, want mensen die hun eigen frustraties op anderen projecteren maar dan in een volwassen versie, is verre van een festijn.

Dat klinkt in ieder geval goed, dat er iets meer wordt gezocht naar peace in plaats van anderen de zwartheid in te willen duwen. Dat als een vorm van peace zien, zou toch beperkt moeten worden tot mensen die heel ernstig ziek zijn zowaar. Ik geloof er absoluut in dat hiermee het thema zelf meer waarde krijgt, in plaats van dit te gebruiken om anderen te bedreigen zowaar. Voor hen die in die trein toeven zowaar.

Daar is geen eendracht of een liftje voor nodig. Als er maar niet een andere realiteit wordt gecreëerd die iedere dag weer verschilt zowaar. Het is absurd dat alle desinformatie daar toe leiden kan. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit zelfs voor mensen die deze negativiteit hebben gecreëerd, prettig is om in voort te kunnen bestaan.

Je zou toch vooral willen dat er niks onderloopt of verbrand, maar de natuur in een optimale versie aanwezig kan zijn. Dat er niks stinkt, dat er niet voortdurend wordt gehoest en geheimzinnige kusten niet een ander leven gaan leiden en iedereen van zijn eigen zee of strand kan genieten zowaar. Dan smakt er niemand op de grond. We keep on running. Niet back to the basics, geen ho-op of oost(ers) verleden, maar fris vooruit en in ons team van 2 zowaar.

#Leven. #Medisch specialistische oncologie. #Amsterdam. #Optimisme. #Niet normaal maken wat niet normaal is.