Adrenaline.
Dat lijken sommige mensen nodig te hebben. Of dit nu via sappige perziken is of op halve marathon functionerende meloentjes. Dat ze daarmee anderen voor schut zetten en denken te kunnen badineren, maakt niet uit. Zo lang ze er zelf een adrenaline (of zal het dopamine zijn?) kick van krijgen, lijkt voor hen de basis gevormd zowaar.
Ik ben vooral heel blij voor hen dat ze als groepje elkaar fijn gevonden hebben. Dan kunnen wij verder in onze eigen trein die toeft met een marathon met daardoor iets minder sappige perziken of meloentjes of hoe je dit ook zou willen noemen maar wel met onze inspiratie, die dus niet meegenomen hoort te worden door mensen die een halve of een kwart rennen zowaar.
Dat we niet calculatief zijn en daarvan dus niet uitgeput raken is wel een pré, maar dan is het alsnog belangrijk je tussen de goede mensen te kunnen begeven. Als je vanuit inspiratie kunt blijven functioneren, dus zonder opportune momenten, behoud je veel meer positieve energie is mijn ervaring. Gelukkig maar.
Met mensen die onze taal spreken. Opdat anderen dat blijven doen in hun eigen groepje en taal, dus bijvoorbeeld die van auto’s met hun eigen naam erop geplakt. De echte oligarchen (als die er al zijn, en zij zich zo zien) laten denk ik zelf niet steeds in de media als zijnde bar le duc van zich horen. Ik kijk naar mijn witte tv meubel, naar de voorpagina in de krant en enkele foto’s van mijn kat en wens dat er verder niemand is die dat ziet. Opdat impulsieve acties en personen die mensen tegen elkaar opzetten stoppen gaat. Dus zonder psps en een cultureel, oost(ers) geel verleden zowaar.
#Leven. #Adults. #Amsterdam. #Medisch specialistische oncologie. #No go, no 222 Gray oncologic areas.
