Fris.

Het wordt een mooie dag. De lucht is helder. Het voelt koel en fris. Ideaal weer om aan het rennen te gaan. De dag start op. Ik hoor af en toe verkeer. Geroezemoes. Nog niet heel prominent. Er is wel leven en de stroken die ik in de lucht zie laten zien dat die er overal is.

Dat is geen dolle bedoening. En ook geen strijd of een terugkerend verleden. Bij sommigen wel wellicht. Omdat ze zich daar machtiger voelden door misbruik te maken van een situatie zowaar.// Gelukkig hoeft er niemand met reepjes of streepjes gevoerd te worden. Getrokken of leeggezogen. Zich bedreigd voelen door ingezette ‘psychologische angst’ of andere lamme spelletjes. Althans, in een gezond klimaat. Al rennend kom je daar gelukkig heel gemakkelijk van af.

Wij vormen onze eigen brug, zonder gebruik te maken van ommetjes of moderne, bijklussende meiden al dan niet tezamen met hun hackende grannies. In onze eigen trein, niet de gehele NS of het gehele OV die tenslotte overal een plasje willen plegen. Liever iets meer maturiteit en mensen die geen mensen tegen elkaar opzetten zowaar.  

Vrijheid is tenslotte geen flower power, maar geen belemmering ervaren in je werkzaamheden waarvan namen van artikelen halen, nog maar iets relatiefs kleins is. Dat getuigt eerder van iets onprofessioneels of kinderlijks.

Dan kunnen we mensen in vele gemoedstoestanden meenemen in onze trein (man, vrouw), opdat ze daardoor z.s.m. weer in een goede gemoedstoestand zullen verblijven. Daar komt niks extra’s, moderns bij. Opdat een beveiligde laptop waarmee de inhoud van al onze manuscripten niet meer bij iemand anders beland, snel aanwezig zal zijn, zonder oost(ers) verleden. #Klassiek.

#Leven. #Medisch specialistische oncologie. #Amsterdam (AVL). #GGG. Gray oncologic areas.