Komkommer.
Is het al komkommertijd, vroeg ik me vandaag een beetje af. Ondanks die oorlogen die er overal woeden en die voor sommigen reden zijn om te toeven in oorlogsornaat.
En hoewel ik zelf die komkommer tijd al enkele jaren in haar negatieve context mijd is de berichtgeving variërend van thuisbatterijen tot kangoeroe’s als huisdier toch wel een klein beetje wat daar naartoe neigt. Alsof dat verleden, hoewel al vele jaren passé, voor sommigen stabiliteit zou moeten bieden. Opdat ze zichzelf daarmee niet onnodig voor schut zetten maar fris, vooruit en in zoveel mogelijk gezondheid door kunnen toeven zowaar.
Wat tenslotte heel goed kan als iedereen naast elkaar treint in plaats van enkel aan sabotage denkt. Na zoveel tijd zou dat toch mogen stoppen zowaar. Anders is er wellicht toch ergens een verborgen gebrek. Zoals mensen die blijvend ridiculiseren, dat wat waardevol is kapot trachten te maken en het bijvoorbeeld presteren om van een schelp waar je soms nog zee in kunt horen ruisen iets pervers of morbide van maken gaat.
In ieder geval is mensen blokkeren en daarna aangeven dat er bewust geen communicatie is, geen staaltje van prettig communiceren. Alle ruis wegnemen en daarmee iedereen weer een stress-vrij en inspirerend leven kunnen bieden, vanuit de medisch specialistische oncologie praktijk. Dat is wat voor mij, niet leuk maar wel belangrijk is. In een team van twee (man,vrouw) om daarmee patiënten zo lang en goed mogelijk te kunnen laten leven, óf, te cureren.
#Optimisme. #Amsterdam. #Medisch specialistische oncologie. #Geen spel, GO en verleden.