Leven.

Vanuit een fris Amsterdam. In een team van 2. Daar waar niet iedereen met ons mee gaat, en we dus niet met de gehele NS of OV samenwerken hoeven. Authentiek. Met onze eigen ideeën (en daarmee ook opinies waar iedereen iets over zeggen mag uiteraard). En, met leven.

Opdat al die onnodige sterfgevallen die worden gedood op een plek waar mensen juist zouden moeten herstellen en leven nooit meer voorkomen gaat en, er niet steeds geroerd blijft worden in een verleden. Net zoals je niet zou willen dat anderen elkaar het leven zo zuur maken dat ze niet alleen henzelf, maar iedereen daarvan laten meegenieten. Terwijl door de mens voorop te zetten, er niemand aan het langste eind hoeft te trekken zowaar.

Je zou toch vooral willen dat iedereen hoogkwalitatieve zorg ontvangt, en dat je mensen in de periode dat je hen spreekt, hen van zoveel mogelijk welzijn kunt voorzien. Iets wat tenslotte van meerwaarde is, voor herstel.

Opdat een ziekenhuis als het Antoni van Leeuwenhoek waar excellente zorg en onderzoek voorop staat, in hun relatieve kleinschaligheid kunnen blijven floreren. Opdat alles wat kleinschalig is dat in zekere vorm kan zijn. Zonder een landschap die wordt overweldigd door (digitale) strijkijzertjes alsjeblieft.

Dan kunnen zowel de mensen die zich minder goed voelen door bijvoorbeeld leegte, moeheid en verdriet worden meegenomen in een iets positievere vibe. Niet om daarmee deze negatieve gevoelens te bagatelliseren. Juist niet. Maar wel om hier ruimte voor te kunnen geven zodat dit licht verdwijnen kan en daarmee ook het verdriet een andere plek kan krijgen.     

Het heeft wat overeenkomsten met een arts die op 1 dag vele patiënten ziet en daardoor op een gegeven moment wat afgemat kan raken. Op die momenten bijvoorbeeld niet meer dat invoelingsvermogen op kan brengen of aan het ervaren is omdat dit te veel energie kost. Maar, waarbij distantie ook voor een negatieve stemming zorgen gaat. Als de mens voorop staat met compassie als vertrekpunt, kan ik me niet voorstellen dat iets, zoals een oorlog van rollende boomstammetjes, zo lang duren hoeft.

Met een gehele marathon, fris en klassiek. Niet open modern, en op halve copy-paste kracht. Zijn we dan de werkpaarden en de open modernen de oligarchen, die olie op het vuur en gebruik maken van als hun wapen zien? Ik denk en ervaar dit zo niet. Het is prettig om een eigen gezamenlijke trein te hebben, en daarmee authentiek. Dat geeft ook de energie voor het rennen van een hele marathon, en daarmee met leven zonder diep geslaap. Opdat intellectueel eigendom blijft aan hen die dit toebehoort zowaar.

#GGG. #Positieve psychologie. #Medisch specialistische oncologie. #Leven. #Gray oncologic areas.